Ik was dertien of veertien. Ik zat op de mulo en was het eerste jaar blijven zitten, zoals het Hoofd der Lagere School mij voorspelde. Nu was ik voorwaardelijk naar de tweede en de derde overgegaan. Ik maakte ruzie met de jongens uit mijn klas en bespiedde de meisjes heimelijk. Ook thuis was ik niet te harden. Wanneer ik boos was brak ik mijn bril doormidden en dat ging in de papieren lopen. Ik voelde mij ellendig en nutteloos. We kregen 13 vakken in die tijd, onder andere Duits van juffrouw de Boer, die altijd een zware schooltas met zich meezeulde omdat ze nu eenmaal niet alles kon onthouden, zo zei ze.
Ze gaf niet alleen Duits, maar had ook een bandrecorder bij zich waarop Remco Campert voorlas uit Een ellendige nietsnut. Ik luisterde meestal maar met een half oor, want dan kon ik het ook nog wel volgen, maar nu schrok ik op uit mijn lethargie. Dit leek godverdomme wel over mij te gaan! Ik ging rechtop zitten en luisterde gespannen naar de avonturen van Lex, die er ook niks van bakte en nergens toe in staat was. Alsof ik in de spiegel keek. Ik durfde niet om mij heen te kijken, want ik dacht dat iedereen wel aan mij zag wat er in mij omging. Zo maakte ik kennis met de Nederlandse literatuur, die ik sindsdien ben gaan verslinden als was het mijn eigen vlees.
Er staat nu een heel rijtje van Remco in mijn boekenkast, romans, gedichten en korte verhalen, allemaal geschreven met die prettig heldere toon die het leven draaglijk maakt en niet al te serieus neemt, maar die ook een perspectief schetst: ‘vaag, ver weg en onwezenlijk, zoals het idee dat hij eens twintig jaar zou zijn, met meisjes zou slapen, en niemand meer verantwoording schuldig was.’ Lieve lusteloos lijpe, lamlendig puberende kinderen, ga Remco Campert lezen en weet dat er bevrijding is. Het leven is vurrukkulluk. Of kijk naar zijn talloze YouTube-filmpjes als lezen je teveel is. Laat je raken door zijn stem. Begin maar met Lamento. En lieve grote mensen, lieve Femke, laat het Leidseplein toch vanaf nu en voor altijd Remco Campertplein mogen heten.
Ate Vegter, 7 juli 2022
Lamento en andere mooie gedichten,
voorgelezen door de grote dichter zelf:
ate vegter 