En hier zitten we dan in Bömighausen, tussen Hemminghausen en Alleringhausen, midden in het donkergroen van het Duitse landschap dat niet kan kiezen tussen bossen en graanvelden en dat ook geen besluit kan nemen over de hoogte van de weg, zodat we al slingerend en klimmend en dalend hier op deze terassencamping op de flank van een fraaie heuvel aflopend naar een schattig meertje waar je heel goed kan zwemmen op zaterdag zijn gearriveerd.
Het was een mooie, rustige reis. Alle drukke, rode wegen liepen naar het zuiden, maar richting het oosten was het aangenaam stil op de weg. Eerst een paar uur over de Strassenbahn en vervolgens reden we na de eerste de beste afslag nog een hele tijd meer in het land zelf, over smalle kronkelige weggetjes. Duitsland is duidelijk heuvelachtiger dan Frankrijk en zeker dan Nederland. Je weet dat wel, maar het verraste mij toch.
Hier nu langs het lange diepe water staan we dan te midden van een oorverdovende stilte waarin alleen de natuur van zich doet spreken, zoals de vogels en de bijen. Het valt mij op dat woorden en namen hier erg abrupt worden afgebroken, zoals supermarkt Rewe en pizzeria Pie. Ook is het wennen dat alles net even iets anders geregeld is en natuurlijk dass hier alle deutsch sprechen, maar dat zal tot een van de aardigheden van de vakantie behoren.
Vandaag gaan we naar Korbach, waardoor ik steeds aan Fritz moet denken, Duits voetbaltrainer (1945-2011), die in de vorige eeuw bij de halve Nederlandse eredivisie trainer is geweest.
Ate Vegter, 17 juli 2022
ate vegter 