Het was een rustige nacht en ik droomde dat ik wakker werd alsof het niets was. En er was ook helemaal niets. Toen werd de stilte verscheurd door een onweersbui en de hele boel liep onder water en ik verdronk met iedereen om mij heen. En in de verte hoorde ik een stem en ik schrok wakker: ‘Ate, waar ben je?’ ‘Hier!’ riep ik, ‘maar waar ben ik?’ ‘Bij mij.’ ‘Waar zijn de anderen?’ ‘Iedereen is er.’
Ik haalde opgelucht adem. O nee, dat hoefde nu niet meer. Ik keek om mij heen en zag iedereen in z’n gewone doen. ‘Het lijkt hier zo normaal,’ zei ik.‘ ’Dat klopt,’ zei de stem, ‘alles is hier normaal. Er zijn hier geen uitzonderingen of abnormaliteiten. Iedereen is hier gewoon zoals die is. Luister maar.’ En ik hoorde gezang in de verte en ik verwonderde mij hoe normaal het allemaal aanvoelde, maar ik had nog wel een paar vragen.
‘En hoe zit het dan met de moslims en de hindoes en de pastafarians en de boeddhisten en de onkerkelijken,’ want je wist maar nooit. ‘Die zijn er ook allemaal. Kijk maar eens goed.’ En warempel daar zag ik net een clubje moslims lopen die ik nog kende van mijn werk en ik schoot ze aan: ‘En? Bevalt het een beetje hier?’ ‘O Ate, het is hier fantastisch,’ zeiden ze in koor, ‘we begrijpen niet hoe het kan, maar iedereen is er en we zijn zo blij, maar we hebben geen idee wat er gebeurd is.’ Zo werd het voor altijd gezellig.
Toen werd ik wakker, badend in het zweet, met de koude rillingen op mijn rug. Ik stapte uit bed en zette koffie. De poes gaf kopjes.
Ate Vegter, 18 juli 2022
ate vegter 