ja, ik had er ook nog nooit van gehoord, maar het ligt onder verviers onder luik onder maastricht. het is maar 44 kilometer van maastricht! en nog minder naar luik, waar we nog gaan winkelen. het is een mooi plekje aan het water met aan de overkant hoge bergen, nou ja bergen, het zijn de ardennen, hè, maar je kunt er niet overheen kijken. ik zou zo niet willen wonen. ik hou erg van de open ruimte van waterland, waar je kunt kijken tot waar het oog reikt, waar je dan volendam ziet en marken.
ik moet het er niet te veel over hebben, want dan krijg ik heimwee. ik wil naar huis, zei piep in de tweede week, of was het al in de eerste? we zijn het er alle drie wel over eens dat dit een beetje een saaie vakantie aan het worden is. we zouden dat natuurlijk per direct kunnen veranderen door te gaan wildwatervaren en bergbeklimmen en mijn god wat kan er allemaal nog meer, maar dat is het punt niet. gisteren kwam hier iemand in zijn eentje aanlopen met een rugzak. is dat dan avontuurlijker? misschien meditatiever, hij maakte op mij sowieso een rustige indruk. maar dat zijn wij niet. een neef van mij loopt de hele dag op blote voeten, ik heb het wel eens geprobeerd, maar de hele dag vind ik veel. Ik loop wel altijd op de bovenverdieping blootsvoets. doe altijd onder aan de trap mijn slippers uit.
het zijn hier wel rustige en vriendelijke mensen, dat is wel goed voor mij om even te kijken hoe dat moet. de laatste tijd ben ik nogal ongeduldig en direct en kom ik gemakkelijk in aanvaring met de aardigste en de vriendelijkste mensen. met wie heb ik eigenlijk geen gedoe gehad? toen zei iemand, je bent te ongeduldig en te direct, je moet ruimte geven. dat wist ik wel, want ik hou er niet van er omheen te draaien en het alleen over koetjes en kalfjes te hebben, terwijl je het ware verdriet uit de weg gaat. ik dacht ja, vriendelijk en meegaand en geduldig en indirect en lief, die is er al, dat ben jij. ik ben hoekig en kortaf en humeurig als het niet opschiet. laatst ging iemand zomaar met zijn stoeltje op ons plekje zitten vissen. ik vond dat bijzonder, maar ik heb er niets van gezegd. ik was helemaal zen en vriendelijkheid en tolerantie. toen hij even wegliep heb ik een foto van het stoeltje gemaakt. die heb ik later nog goed kunnen gebruiken.
ik leer het misschien nog wel, maar voorlopig heb ik het te druk. Ik zie foto’s van kamperende mensen die alleen maar zitten te chillen aan het water, terwijl ik de hele dag bezig ben met boodschappen doen, afwassen, zwemmen, pootjes uitdraaien, piskoffer legen, raam open, raampje dicht, caravan op slot, wil je even badmintonnen, wandelen, winkelen, water halen. ik loop me de pestpokke en toch is het saai. ik weet ook niet helemaal hoe dat komt, maar ergens doe ik iets verkeerd. misschien heb ik geen innerlijke rust. ik merk wel dat ik ondanks alles door dat kamperen enigszins vertraag. laat dat dan de winst zijn, maar pas op, we komen weer terug! ik geniet wel van het autorijden.
ate a. vegter, 31 juli 2022
ate vegter 