de laatste week is begonnen. vrijdag zijn we weer thuis. wat blijft er van zo’n vakantie eigenlijk over aan herinneringen? die eerste twee weken, wat weet ik daar nog van? ik weet al bijna niet meer hoe ik zojuist, zoooooojuist, ik denk aan juliana bij de inhuldiging van beatrix 30 april 1980, dat zijn pas herinneringen, koffiezette.
afijn, ik zet dus elke morgen koffie. met de dolce gusto cups, een cappuccino voor lief met twee cups (melk en koffie) en een lungo voor mijzelf met één cup. je pakt die cupjes blind uit de doos, want ze staan net te hoog om erin te kijken. vanmorgen pak ik drie melkcupjes voor ik eindelijk een koffiecupje te pakken heb. daarvoor ben ik al bijna onderuit gegaan bij het aantrekken van mijn onderbroek. goed, het water in het koffiezetapparaat staat halverwege en ik vind het spannend of ik het ermee zal halen. het lukt allemaal net en dan komt lief precies op tijd haar bed uit. ze leest nu de krant op haar telefoon. piep slaapt nog zoet in haar tentje. de koffie is lekker.
wij hebben drie stoelen mee, waarvan er een kapot was. dat is ongelukkig want je komt er steeds één tekort of iemand moet op de kapotte stoel zitten, wat eigenlijk niet kan. er ontbreekt een moertje, waardoor het boutje uit positie schuift en de hele stoel zijn samenhang verliest. oorspronkelijk hadden we vier stoelen, maar waarom zou je een stoel teveel meeslepen. ik weet natuurlijk dat het een goede joodse traditie is om aan tafel bij de maaltijd een extra plek vrij te houden voor de messias (niet jezus, maar de joodse messias) die elk moment kan komen, maar het zou mij toch verbazen wanneer hij dan uitgerekend bij ons op de camping komt, dus die vierde stoel hebben we een paar jaar geleden verkocht en tot nu toe gaat het met drie stoelen heel goed.
gisteren begint lief over reparatie en zo gaan we even bij marie langs voor een moertje. ze zit net naar de finale engeland duitsland te kijken. ze rommelt wat achter en vraagt mij dan even mee te lopen met luc, haar man, denk ik. luc loopt naar een grote deur met privé erop die hij ontsluit. we komen in een garageachtige werkruimte met gereedschap en troep. hij wijst mij bij de deur op een streepje tussen knie- en heuphoogte: zo hoog kwam het water hier vorig jaar. het kwam bijna tot aan zijn huis. hij wijst naar een huis boven aan de heuvel. ze hebben er veel werk aan gehad.
hij rommelt wat in een bakje met alles en pikt er een moertje uit. het past meteen perfect op ons boutje. zijn gezicht straalt! zo ziet geluk eruit en ik overlaad hem met alle franse dankbetuigingen die ik in huis heb. later repareert lief de stoel zodat we nu weer drie goede stoelen hebben. overigens hebben we gisteren heerlijk chique gegeten in royal hotel restaurant bonhomme in sougné-remouchamps. als voorgerecht nam ik kikkerbilletjes. ik durfde eerst niet, maar ze waren overheerlijk. piep proefde ook even en vond ze ook lekker, maar ze dacht dat het kip was en schrok toen ik vertelde dat het kikker was.
ate vegter, 1 augustus 2022
ate vegter 