2621 Piep is veertien!

Misschien gaat schrijven wel over cirkels die steeds kleiner worden. Cirkels waarin het zegbare verteld wordt. Cirkels die kleiner worden tot ze iets pijnlijks raken en dan weer terugdeinzen als water na een steen in de vijver. Er is veel dat te pijnlijk is om over te schrijven, dixit Jeanette Winterson, maar er is geen ontdekking zonder risico, en het risico onthult wat je waardeert, zegt ze. Zo probeer je steeds zo dicht mogelijk bij het middelpunt te blijven, zonder dat weg te geven. De ultieme essentie is alleen maar te benaderen. Jezelf helemaal geven is dodelijk en het einde van alles of een nieuw begin, wie zal het zeggen?

Zo is er elke dag iets nieuws en iets dat afgerond wordt. De vakantie is voorbij en we rijden naar huis. Van hieruit een kleine vier uur kachelen met de caravan op de haak. Verder nemen we afscheid van de dertienjarige Piep en beginnen we helemaal fris met een nieuwe veertienjarige die de wereld op haar eigen manier aan het veroveren is.

Wat is het toch heerlijk om zo’n stralend jarig kind te zien. Eigenlijk zouden kinderen elke dag jarig moeten kunnen zijn, maar dat zou misschien ook gaan vervelen. Elke dag taart is ook geen feest. Wat zullen we ons later nog herinneren van die eerste dertien jaar? Wat zal ons altijd bijblijven en wat zal verdwijnen als sneeuw voor de warme zon van het geheugen? Ik zie regelmatig foto’s van ons verleden in het schermbeveiligingsprogramma van de laptop en het verbaast mij iedere keer weer hoe klein ze was en hoe jong wij waren en hoe snel de dunne tijd rent naar haar dikke broertje, de verleden tijd, die alles opslokt als een gulzig monster dat nooit genoeg heeft en nooit stopt.

En daar is ze dan, onze veertienjarige op de vroege morgen! De slaap nog in haar ogen maar met een lach op haar gezicht. Gebak en kadootjes verwelkomen haar en dikke kussen van mama en papa. En dan – na een vroeg ontbijt en een snelle start rijden we weer naar huis, naar ons lieve huis in dat mooie Monnickendam.

Ate Vegter, 5 augustus 2022

Advertentie