2641 Westerbork

We staan sinds zaterdag op een camping in Vorrelveen. Niemand weet waar dat ligt en dat is maar goed ook. Het is hier heel stil en rustig, zoals in bijna de hele provincie Drenthe. Daarom is het ook de fietsprovincie bij uitstek, al kun je in Waterland ook heel goed fietsen en genieten van de stilte.

We staan hier op een camping met bijna de hele familie. We doen dat wel vaker zo’n familieweek en we vinden het nog leuk ook. Het is goed voor de gezelligheid en de verbrustering en zo spreek je elkaar nog eens, wat er in het gewone leven vaak niet van komt. Ik ben nu weer helemaal op de hoogte van alle slaapperikelen her en der en andere bijzaken van het ouder worden. Ik vind het prettig dat ik daarin niet alleen sta en het fijn om te weten dat ik, hoe oud ik ook word, altijd het jongste broertje zal blijven met alle gevoelens van vrijheid die daar bij horen.

Afijn, je kunt natuurlijk niet de hele dag op elkaars lip zitten en zo gaan we zondag naar Groningen en maandag naar Westerbork. Dat laatste waren we eigenlijk niet van plan, maar we haken aan bij de plannen van anderen en ik moet zeggen dat ik iedereen een bezoekje aan het Herinneringscentrum en het even verderop gesitueerde kamp kan aanraden. Het kamp zelf is in de jaren zeventig nagenoeg helemaal afgebroken, maar in de loop van de jaren daarna is er steeds meer historisch besef ontstaan en nu kun je de hele gruwelijke geschiedenis van deze morbide plaats terugzien in bewegende beelden en persoonlijke verhalen.

Ik vind het zeer aangrijpend om te beseffen dat vanaf hier amper een mensenleven geleden ruim honderdduizend mensen zijn weggevoerd. Het meest schokkend vind ik nog de uitvergrote ansichtkaarten met teksten als: Lieve Jo, even een kaartje als groet. We zitten nu met de hele familie in de trein. We houden moed. We zijn mevrouw De Jong dankbaar dat ze ons zo goed heeft geholpen met inpakken. Tot ziens! Ik huiver.

Ate Vegter, 25 augustus 2022