Jean-Luc Godard is overleden. Nou zeg je misschien, ik kan ook zonder dat nieuws, want wie is in godsnaam Jean-Luc Godard, maar dan vergis je je toch. Hij is namelijk de grondlegger van een van de belangrijkste Franse filmstromingen, de nouvelle vague. Dat betekent niet zoals ik vroeger in mijn argeloze onwetendheid altijd dacht, nieuwe vaagheid, lekker zwart-wit en zo. Nee, het betekent gewoon nieuwe golf.
Het was een volstrekt nieuwe kijk op film, waarbij ze de studio verlieten en gewoon op straat gingen filmen, wat in die tijd zo revolutionair was als de Franse revolutie. Een filmheld dus. Je kunt het heel goed zien aan zijn eerste grote speelfilm À bout de souffle met Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg, die ik toch een aantal malen ademloos gekeken heb. Later ook nog succesvol verfilmd als Breathless met Richard Gere en Valérie Kaprisky, die de prachtige woorden spreekt: ‘If I have to choose between grief and nothing, I choos grief. William Faulkner.’
Ik heb van Godard misschien nog wel meer films gezien, maar die heb ik niet zo een twee drie op een rijtje. Wel ontdekte ik bij het bekijken van zijn films een film die ik zeker gezien zou moeten hebben, maar waarvan ik het bestaan niet eens wist: One plus one, Sympathy for the Devil. Een uitgebreide registratie van de geboorte van mijn favoriete nummer van de Rolling Stones in 1968, gemengd met voor mij niet zo interessante speelfilmfragmenten, die overigens wel een aardig tijdsbeeld geven.
Opmerkelijk genoeg dringt het nieuws halverwege de film zich in het nummer op. Het is 1968 en Mick Jagger zingt aanvankelijk: “Who killed Kennedy, well after all it was you and me,’ maar dan wordt ook Robert Kennedy vermoord en wordt de tekst aangepast: ‘Who killed the Kennedy’s etc. Een huiveringwekkende speling van het lot, waar je vanaf nu altijd aan zal denken, wanneer je het nummer hoort.
Zo eindigt alles altijd met The Rolling Stones en dat is maar goed ook.
Ate Vegter, 14 september 2022
luister ook even naar mijn podcastje (een experiment):
ate vegter 