Ik lees een boek dat speelt in New England. Het heet Peyton Place en gaat over Mia Farrow en Rodney Harrington die samen geen kind krijgen, maar waar Allison MacKenzie wel een boek over schrijft. Het is de autobiografie van Grace Metalious, maar vergeet gerust al die namen. Waar het om gaat is dat het in Peyton Place rond deze tijd al begint te sneeuwen.
En niet zo’n beetje ook. Niet dat je zegt: ‘Het heeft gesneeuwd!’ maar dat je naar buiten kijkt en roept: ‘Wow! Anton Pieck!’ Ik kan daar ernstig naar verlangen. Naar sneeuw en ijs en schaatsen en sleeën en handschoenen en wintertenen. Hoe lang is het geleden dat het zo hard gevroren heeft dat je op De Gouwzee kon schaatsen? De jongens van de ijszeilvereniging zullen het wel weten. Wacht, ik kijk even bij mijn foto’s. Op 12 februari 2021 was de Gouwzee nog bevroren en werd er geijszeild. Dat valt mij nog heel erg mee. Ik dacht dat het langer geleden was.
In december 2005 gingen wij op kraamvisite op het Bloemendaal. Het had flink gesneeuwd en Anton kwam al om de hoek kijken. Ik vond het zo mooi en bleef staan alsof ik nog nooit zoiets gezien had. Twee maanden later kochten wij ons huis op Niesenoort. Achteraf keken we naar onze eigen tuin die er met al die sneeuw zo sprookjesachtig uitzag. Wat ik maar wil zeggen is dat ik een groot liefhebber ben van de winter en dat schaatsen de enige sport is die ik leuk vind om te doen.
Maar nu is er toch iets aan de hand. Ik bespeur een voor mij tot nu toe onbekend verlangen naar een zachte winter. O, ik hoop toch zo dat het niet te koud wordt en dat het zeker niet gaat vriezen, hoe graag ik ook met de Volvo 240 door de sneeuw rij om te kijken of ik hem in een slip krijg, liever niet deze winter. Nee, laten we zacht zijn voor elkaar. Ik denk dat het te maken heeft met de hoge gasprijzen.
Ate Vegter, 20 oktober 2022
ate vegter 