Ik wandel door het oude centrum van Amsterdam. Eerst in de Warmoesstraat, waar ik tien jaar met veel plezier gewoond heb, dan over de Zeedijk naar de Oude Zijds Kolk. Het lijkt nog wel ouder dan toen ik er woonde en dat is ook zo, want ik ben er lang niet geweest.
Achter de huizen zie ik een enorm cruiseschip langsschuiven. Ik zie wel vier verdiepingen boven de daken uitsteken. Ik zou zelf ook wel eens met een cruiseschip willen varen door de Noorse fjorden. Dat lijkt me prachtig. Waarom regel ik dat niet? Ik heb nog nooit zo’n groot cruiseschip gezien. De traagheid van het gevaarte verbaast mij en ik blijf in gedachten tot ik van achter ruw wordt aangestoten.
Twee jongens rennen hard weg. Ik voel onraad en speur al mijn zakken na. Mijn telefoon! Die hand ging niet zo snel dat ik hem niet voelde in mijn zak. Het zweet breekt mij uit. Mijn telefoon is weg. Ik vloek hardgrondig. Wat moet ik nu allemaal regelen! Dan gaat de wekker en ben ik wakker.
Ik hap naar adem en lig nog na te rillen van de schrik. Wat een nachtmerrie. Mijn telefoon! Ik kijk op mijn horloge en zie dat het zeven uur is. Mijn telefoon ligt beneden op de oplader. Dat weet ik zeker, al voel ik ook de neiging om het nu te controleren. Ik stap uit bed en ga naar beneden.
De telefoon ligt precies waar ik hem gisteren heb neergelegd, op de oplader. Ik laat hem rustig liggen en ga koffiezetten. Ik voel mij opgelucht dat hij niet gestolen is. O, wat is dat toch fijn! Wat ik nu allemaal niet hoef te regelen! Ik hoef niks te blokkeren en niemand te bellen. Fantastisch! Het voelt als een heerlijke extra vrije dag. Wanneer Lief beneden komt, geef ik haar vol liefde een kopje koffie. ‘Wat ben jij vrolijk,’ zegt ze. ‘Ja,’ zeg ik, ‘ik ben hartstikke blij.’ ‘O, en waarom dan?’ ‘Omdat mijn telefoon niet gestolen is natuurlijk! Want dat had ik gedroomd!’ ‘O,’ zegt ze. Ze kijkt me wat meewarig aan, terwijl ik volop geniet van de overheerlijke koffie. Een dag kan niet beter beginnen dan met een flinke nachtmerrie.
Ate Vegter, 26 oktober 2022
ate vegter 