2705 Rondkomen

In wat voor tijd leven we? Het was een vraag die mijn moeder regelmatig stelde, wanneer er weer eens ergens een oorlog was uitgebroken, wanneer de demonstranten op de Dam zo uitpuilden, dat ze bijna van het scherm afrolden, of wanneer de suiker, het vlees en het brood allemaal weer duurder waren geworden. Dat was in de tijd dat je voor vijfentwintig gulden nog boodschappen kon doen voor de hele week.

Het was in de tijd dat ik net zo oud was als onze veertienjarige dochter nu is. De tijd van de zesdaagse oorlog in Israël en de eindeloze oorlog in Vietnam. De tijd waarin je moest kiezen tussen de Beatles en de Stones en tussen de Cats en de Earrings, toen nog met s. Het was de onschuldige tijd van onze jeugd en ik vraag me af of onze dochter later, wanneer ze oma geworden is en net zo oud is als ik nu ben, ook zal terugkijken op deze tijd als de onschuldige jaren van haar jeugd.

Je kunt het je bijna niet voorstellen. Net zo min als je vorig jaar rond deze tijd kon bedenken dat er een oorlog zou woeden in Europa, dat de gasprijzen meer dan verdubbeld zouden zijn en dat niet alleen de suiker, het vlees en het brood, maar alle boodschappen duurder geworden zouden zijn. Ook de kipstuckjes en de Valess schnitzel waarvan je niet weet wat er in zit, de haverdrank en de plantenmargarine zonder palmolie natuurlijk. Producten waarvan we een paar jaar geleden nog niet durfden te dromen en waarmee we nu in een financiële nachtmerrie zijn beland.

Ik sprak van de week een vooraanzittende lokale politicus en we hadden het over de noodzaak om niet alleen zonnepanelen en dubbel glas toe te staan in de oude stad, maar ook alert te zijn op de naderende armoede van veel mensen die dat helemaal niet gewend zijn. Het gaat een harde winter worden, koud of niet. En toen las ik tot mijn grote opluchting dat de gemeente een plotselinge meevaller heeft van zeven ton. Ik hoop maar dat het goed besteed wordt.

Ate Vegter, 28 oktober 2022