Hij liep door het grote hek met de machtige tekst in smeedijzeren letters: Jachtwerf Jan Joet. Hij hield erg van woorden in de openbare ruimte en kon er van genieten om ze proeven op zijn lippen. Toch hield hij er helemaal niet van om buiten in de zon te lezen, op het strand of zo, dat voelde allemaal zo primitief. Nee, een echte slagzin op een bus of vrachtwagen, daar gaat het om: Kopen bij de Spar is sparen bij de koop. Vivo deelt de lakens uit. Geef Fokkelman de ruimte!
Zo liep hij ongemerkt de werf op, die helemaal niet afgesloten was van de rest van de wereld, maar die toch een eigen aard, een eigen beslotenheid kende. Hij kon zich niet meer herinneren hoe vaak hij hier geweest was, maar altijd was het vertrouwd en altijd was het toch net even anders. Er stonden andere boten op de kant er waren andere mensen aanwezig er waren steeds andere geluiden te horen. De enige constante was dat er altijd gewerkt werd en dat de sfeer altijd gemoedelijk was.
Hij keek even in het kantoortje van Jan Joet, maar er zat nog niemand. Heel vaak zaten ze hier koffie te drinken met de mannen die even wilden pauzeren en die zich zonder afspraak altijd rond dezelfde tijd verzamelden voor een koffie uit een mok zonder oor. Het was er altijd rommelig en gezellig, totdat het stilviel omdat de vrouw van Jan binnenkwam die ongevraagd de kopjes ging afwassen en de tafel afnam, waarbij ze allemaal hun kopje moesten optillen of aan haar geven als het leeg was. Als alles weer netjes was vertrok ze zonder iets te zeggen en dan hervatte het gesprek zich vanzelf. Het was een eenvoudig ritueel waarbij iedereen leek te genieten van de stilte of alvast aan het verzinnen was wat hij straks zou gaan zeggen. Vanaf de dag dat een van de mannen hem een keer had meegevraagd was zijn aanwezigheid daar gewoon geweest, ook al was hij de enige jonge jongen en dronk hij geen koffie.
Buiten liep hij graag over de lange landtong die het water instak, die ze in de winter afstaken bij het schaatsen en waar hij in de zomer graag dwaalde tussen de boten en hun bezige bezitters. Nooit had hij de behoefte gevoeld om met een van die boten te varen of mee te varen. Ze hadden hem wel eens gevraagd, maar dat varen leek hem helemaal niks. Het ging hem om de geur van teer en het geluid van een cirkelzaag in de verte.
Ate Vegter, 15 november 2022
ate vegter 