2725 Moeder

Toen ik mij vorige week zo beroerd voelde en helemaal niet kon slapen, voelde ik een enorme behoefte om met mijn moeder te praten. Ze is al in 2010 overleden, maar ik zou zo naar haar seniorenwoning in Rotterdam rijden en aanbellen en gezellig koffie met haar willen drinken: ‘Wat fijn dat je weer eens langs komt. Ik zie hier bijna nooit meer iemand. Wat is je haar lang geworden. Moet dat nou zo?’ ‘Ja, dat is even voor de chemotherapie, hè, straks gaat het uitvallen en dan mag Piep het afscheren.’ ‘Heb jij dat bedacht?’ ‘Nee, Piep kwam zelf met het idee en ik vond het gelijk leuk. Zo blijft ze heel betrokken in het hele proces. Wij dachten dat dat wel goed zou zijn voor haar rouwverwerking later, weet ik veel, ik weet dat toch ook allemaal niet, ma.’

‘Ik snap wel dat je niemand meer ziet hier. De meeste mensen weten dat je dood bent en dat het niet veel zin heeft om hier langs te komen. Die mevrouw of meneer die hier nu woont zou er toch raar van opkijken.’ ‘Zeker, daarom vind ik het zo leuk dat jij wel de moeite neemt hier naartoe te komen. Ik ga even thee zetten.’ ‘Ja ma, gewoon effe kletsen. Het is toch een eenzame ziekte.’ Ik kon natuurlijk niet tegen mijn moeder zeggen dat het een kutziekte is, dat zou het gesprek niet ten goede komen. ‘Heb je ook al wel eens met vader gepraat?’ ‘Nou eerlijk gezegd niet. En ik voel ook helemaal geen behoefte om met hem te praten. Het zou wel kunnen, maar nu het zo zwaar is, denk ik alleen maar aan jou. Je bent toch mijn moeder, zou André Hazes zingen.’ ‘Leeft die nog dan? Die is toch ook al lang overleden?’ ‘Ja, ik dacht in 2004, dus die laten we lekker met rust.’

‘Heb je nog een tip, ma?’ ‘Nee, jongen, je moet het leven gewoon nemen zoals het is en genieten van de dagen die je gegeven zijn.’ ‘Dat is een mooie gedachte, ma, daar kan ik wel mee voorruit. Ik stap maar weer eens op.’ ‘Ga je alweer? Je bent er net! Blijf nog even een boterhammetje eten.’ ‘Nee ma, ik weet hoe lekker je een eitje kan bakken met kaas en spek en tomaat en zo, maar ik ga weer terug naar huis, voordat de tijd in een lus schiet.’ ‘Ja, dat is verstandig. Rij voorzichtig en doe de groeten aan Piep en Lief.’ ‘Komt goed, ma. Rustig aan hè!’ Ik omhelsde haar en liep naar de Volvo. Het was een rustige rit naar huis.

Ate Vegter, 16 november 2022

Advertentie