2728 Huis aan het Water

Het is een mooie avond daar in Huis aan het Water. Eerst is er de Vereniging van Prostaatkankerpatiënten, die voorlichting geeft over de dingen die ze doen. De man die het verhaal vertelt is ook vrijwilliger bij Huis aan het Water en zo voelt alles als een groot geheel. Dan is er een vriendelijke mevrouw, een uroloog uit Zaandam die wel 75 dia’s heeft en ons gelijk geruststelt dat ze die niet allemaal gaat laten zien. Wel bladert ze af en toe door wat gruwelijkheden heen en weer om uit te komen bij allerlei buitenissige apparatuur in de strijd voor de teloorgegane erectie. Ik huiver.

Dan is het pauze en daarna ben ik zelf aan de beurt. Matty Hakvoort, psychiater en oprichter van Huis aan het Water, heeft mij gevraagd of ik samen met hem in een tweegesprek wil vertellen over mijn ziekte en hoe ik daarmee omga. Ik vind het gelijk een leuk idee, dus kom maar op met die vragen. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik van het gezelschap van deze avond misschien wel degene ben die al het langst prostaatkanker heeft, nu alweer ruim tien jaar. De meesten hebben pas in de laatste paar jaar de diagnose gekregen.

Ik heb me er nooit al te druk om gemaakt en ik heb het ook nooit erg gevonden om het te hebben, al is de chemo wel zwaar. Ik kreeg een hele goede prognose van zo’n vijftien jaar en ik raakte in de loop van de jaren vertrouwd met het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis, dat ik inmiddels ken als mijn broekzak. Mijn incontinentie en impotentie hebben mij nooit aangetast in mijn mannelijkheid of zo iets. Dat leg ik uit en ik vertel ook dat mijn libido naar de Filistijnen is, wat een hoop rust geeft, heren. Ze moeten lachen. Ja, maar intimiteit dan? Ik vertel dat zo’n ernstige ziekte juist intimiteit genereert, omdat je er samen als gezin in zit. Afijn, het is een mooie avond en na afloop krijg ik een doos Merci, die ik aan Lief geef.

Ate Vegter, 19 november 2022