Vrijdag is een mooie dag. Eerst even bloedprikken en dan Sinterklaascadeautjes kopen. Het kan toch bijna niet meer stuk. Ik slaag vrij gemakkelijk totdat blijkt dat ik wel in de goede winkel ben maar in het verkeerde filiaal en nu klopt er helemaal niets meer van de verlanglijstjes. Zo’n Sinterklaas heeft het toch ook niet gemakkelijk. Ik neem een oliebol en nog een en dan gaat het weer een beetje. Thuisgekomen kijk ik nog wat voetbal en ik verheug mij over de late onverwachte doelpunten die de zindering van het leven duidelijk doen voelen.
Lief is vanmorgen al met de trein naar mijn zusjes in Twello vertrokken en ik wacht tot Piep thuiskomt van school, dan gaan wij er met de auto achteraan. We gaan kennismaken met Sunny, het nieuwe, jonge poesje, waarvan we al enige levendige beelden hebben gezien en sindsdien zijn de dames niet meer te houden. En ik moet zeggen het is ook een feest, zo’n levendige bolletje wol, wat ook nog eens heel graag op schoot en schouder zit.
Goed, wij rijden dus ook naar het oosten en we kijken samen naar Nederland-Ecuador, een mooie spannende wedstrijd, met een afgekeurd doelpunt en een onmachtig elftal dat niet de levendigheid van zeg maar poes Sunny op kan brengen en na een een-nul voorsprong al denkt dat ze die Ecuadorianen ook wel even zullen inpakken, wat allemaal anders uitpakt.
Gelukkig is Louis de enige die het hoofd koel houdt en rustig vaststelt dat ze met vier punten bovenaan staan en dat er geen vuiltje aan de lucht is. Nee, dan de negatieve en altijd sturende vragen van Jeroen Stekelenburg. Waarom gooit die man de reputatie van zijn familie zo te grabbel? Waarom kan hij nooit een open vraag stellen? Waarom krijgen spelers en trainers alleen maar de vraag of ze de ideeën van meneer Jeroen Stekelenburg kunnen bevestigen? Wat een negatieve en vooringenomen journalist. Zo, dat wou ik toch ook even kwijt. Een mooie dag.
Ate Vegter, 27 november 2022
ate vegter 