Ik heb drie herinneringen aan Mensje van Keulen, een van onze productiefste schrijvers op de achtergrond van de Vaderlandse literatuur. Je hoort nooit veel van haar en ze lijkt me televisieschuw, als ze al niet mensenschuw is. Maar ze kan wel mooi schrijven.
Ik las jaren geleden over haar in het Geheim Dagboek van Hans Warren, een aanrader voor elke literatuurliefhebber. Ze zou bij hem om bezoek komen en hij beklaagde zich van te voren al bladzijden lang dat ze altijd zo zeurde en zoveel van zijn kostbare tijd in beslag nam. Ik vond dat erg vermakelijk om te lezen en Hans steeg naar nog grotere hoogte op mijn schaal van waardering.
Ik had tot een paar jaar geleden nog niks van haar gelezen. Ik dacht, beïnvloed door Warren, dat ze als schrijver ook maar een beetje zou zeuren, maar toen ik Bleekers Zomer tegenkwam bij de kringloop in Broek heb ik het gelijk gekocht en gelezen. Zo jammer dat deze kringloopwinkel al weer jaren dicht is, terwijl er op die locatie helemaal niets gebeurt, net als op het terrein van de voormalige milieustraat in Monnickendam. Bureaucratie gaat altijd voor met dit bestuur. In ieder geval las Bleekers Zomer als een trein. Ze schrijft echt goed durf ik nu wel te zeggen.
Onlangs kwam ik nog een boekje van haar tegen, De gelukkige heet het en het is in een ongekend speelse stijl geschreven. Alleen heb ik vreemd genoeg vanaf het begin het gevoel dat ik het al gelezen heb, terwijl ik zeker weet dat dat niet zo is. Ken je dat? Dat is vervelend, want je gaat je haasten en zo’n boek verliest dan haar zeggingskracht. Dus nu ga ik weer lekker langzaam lezen, vermoedelijk zo langzaam als het ook geschreven is. Of ik leg het gewoon weg op de stapel gelezen.
Ate Vegter, 6 december 2022
ate vegter 