Je ziet het aan de tuin. Een witte waas vertelt je hoe koud het is. Ik hou erg van de kou. Het mag wat mij betreft nog wel wat kouder worden, met sneeuw en ijs en schaatsen en koek-en-zopie, alhoewel ik nog nooit van mijn leven koek of zopie gekocht heb bij zo’n tentje op het ijs. Ik herinner me alleen het gedoe een aantal jaren geleden over koek-en-zopievergunningen en dat soort gemeentelijk wijsneuzerij, wat ik inmiddels wel kenmerkend vind voor de gemeente Waterland, die altijd met de parmantige neus in de lucht kiest voor het systeem en de regels en zo is het nou eenmaal afgesproken, in plaats van dat ze kiest voor het belang van de bewoners waardoor ze gekozen is en betaald wordt.
Maar goed, laat ik met niet kwaad maken en over de zonnepanelen-zombies beginnen, want het is zaterdag en het belooft een hele mooie, friswitte dag te worden met een heuse waarschuwing voor noodweer en sneeuw en ijs. Zo gloort nu bij mij toch wel enige hoop op een nog mooiere winterdag met echte sneeuw. Zo’n dag als toen we hier voor het eerst toevallig langskwamen in december 2005 en het ook flink gesneeuwd had en ons huis er uitzag als een heuse Anton Pieckscène, terwijl het nog niet eens ons huis was, want we kochten het twee maanden later in februari 2006. O tempora, o mores, wat hebben wij een ongelofelijk geluk gehad dat wij ten koste van inmiddels hele goede vrienden hier in Monnickendam dit prachtige huis hebben kunnen bemachtigen in het glorieuze jaar 2006, waarin we ook op 6-6-6 getrouwd zijn en waarin ik uiteindelijk ook in september teammanager werd bij de gemeente Amsterdam, mijn mooiste baan ooit.
Zo brengt de kou mooie herinneringen terug en zo zal zij straks wellicht ook nog sneeuw brengen, zodat wij schuifelend over de markt schooieren om de lekkerste kaas en vis in huis te halen.
Ate Vegter 11 december 2022
ate vegter 