Het is zondag en het voelt als winter, het is koud. We wandelen naar de katholieke kerk op het Noordeinde. Handschoenen aan, sjaal om, pet op, het is koud. De katholieke kerk staat midden in de straat links, ietsjes naar achteren gebouwd, weliswaar een pleintje, maar geen mooi kerkplein.
De kerstmarkt is ons doel. We lopen naar binnen. De ruimte achter de banken is groen van kerststukjes, lichtjes en allerlei kerstartikelen. Het is een feest om even doorheen te scharrelen. We zijn op zoek naar een kerstkrans voor op de achterdeur, die bij ons aan de voorkant zit en we zien er twee. We rekenen de mooiste af. Dan nog lichtjes en twee gouden engeltjes en het hele setje is compleet. Lief vindt nog een kannetje, passend bij ons fonduestel en is de koningin te rijk. Verder is het vooral gezellig en ik kan de boeken gemakkelijk laten liggen.
Ik loop naar voren en plotseling word ik, als door de bliksem getroffen, geraakt door alle pracht en praal van het altaar, het goud van alles wat ik zie, het licht van de kerstboom en de hoge, gebrandschilderde ramen. Ik word meegezogen in een golf van aanbidding en ontzag. Opeens kan ik mij heel goed voorstellen dat Gerard Reve katholiek geworden is. Het is zo vanzelfsprekend. Als iemand het mij nu zou vragen zou ik onmiddellijk ja zeggen en ik voel begrip en mededogen voor alle arme sloebers die zich de laatste honderden jaren hebben gekoesterd in deze ontzaglijke grootsheid van goud en licht en warmte van wat ook maar een gewone katholieke kerk is.
Ik denk aan jesus el salvador, gautama boeddha en maria dolores, met z’n drieën op mijn nachtkastje over mij waken en opeens krijgt alles hier op dit moment betekenis. Dan loop ik weer verder naar de kerststallen rechts voor in de kerk en ik vraag mij af of we er behalve op de piano ook een in de vensterbank willen, maar we doen het niet. We zijn heel blij met de mooie krans aan de deur en zo is het goed.
Ate Vegter, 12 december 2022
ate vegter 