2782 Alle beelden verdwijnen 17

Toen hij thuiskwam stond zijn moeder in de keuken.
‘Mag ik een boterham?’
‘Nee, ben je mal, ik heb soep. Pak een bord. Waarom kom je niet op tijd thuis voor het eten?’
‘Ik ben toch thuis?’
‘Het is bijna twee uur.’
‘Om twee uur begint de Veronica Top 40.’
Hij pakte een diep bord van De Keizerskroon uit het doorgeefkastje en zette dat op het aanrecht. Zijn moeder pakte het op en schepte de erwtensoep erin. Daarna prikte ze er een stuk rookworst bij.
‘Als je roggebrood wil, dat ligt daar bij het spek.’
Hij pakte nog een bordje, smeerde het roggebrood en belegde het met spek. Hij pakte beide borden op en schoof voorzichtig balancerend langs zijn moeder de keuken uit.
‘Ruikt lekker ma,’ zei hij nog.
‘Ja ja, het is goed met je. Ga je vader maar lastigvallen.’

Dat was nog niet zo ingewikkeld, want zijn vader zat aan tafel het cryptogram in te vullen.
‘Hé, binkie, ben je daar weer? Je moeder maakte zich al ongerust.’
‘Ja pa, ik hoorde het. Doe er eens een.’
Hij zette de borden voorzichtig op tafel en pakte bestek uit het lichtbruine dressoir dat nog van oom Bram en tante Fie geweest was.
‘Deze is mooi jongen, daar mag u naar raden, zeven letters.’
Hij dacht na terwijl hij de soep naar binnen lepelde.
‘Ah ja, die is inderdaad grappig,’ zei hij en noemde de oplossing, ‘daar kun je tenminste nog even om grijnzen.’

Ze zaten verder in stilte aan tafel, puzzelend en etend. Toen hij klaar was bracht hij de borden en het bestek terug naar de keuken. Daarna liep hij naar de voorkamer en pakte daar de bandrecorder. Het was een verweesd apparaat van zijn oudste broer die in Amsterdam studeerde, maar niet de moeite had genomen het ding mee te slepen en nu stond hij hier. Er zaten drie banden bij met opnamen van Wim Kan, met het prachtige lied over Kennedy:

Kennedy, John Kennedy
Lacht met zijn hele gebit
Kennedy, John Kennedy
Voelt zich nog helemaal fit
Kijk es hoe hij glundert
Kijk hoe hij geniet
Hij heeft nog niet geblunderd
Nog niet

Hij had zelf ook een band gekocht voor zijn eigen opnamen. Die zat er nu op en nu wilde hij nog meer plaatjes opnemen. Dat ging heel goed met de Top 40, want dan wist je wat er kwam. Hij trok de radio iets naar voren en sloot de bandrecorder aan. Daarna duwde hij alles weer tegen de muur, zette de bandrecorder op de radio en deed de stekker in het stopcontact. Het groen lichtte op en er klonk een zacht zoemen. Hij zocht Veronica op 192 meter. Verder had je alleen Hilversum 1 en 2 op 298 en 402 meter en Radio Caroline, maar daar luisterde hij nooit naar.

Hij zette de radio zacht en rende naar boven om de Top 40 van zijn kamer te halen. Buiten adem kwam hij weer beneden en wachtte tot er een nummer kwam dat hij wilde opnemen. Hij moest lachen om het getetter van Joost den Draaijer tussen de nummers door. Op 31 stond Sure he’s a Cat van The Cats. Het was altijd lastig om het nummer er zo compleet mogelijk op te krijgen, zonder de grappen van Joost, maar vandaag vertelde hij wel een interessant verhaal, dat hij de term palingsound bedacht had omdat de manager van de Cats paling meenam uit Volendam, toen hij Sure he’s a Cat kwam promoten in de studio in Hilversum, waarbij ongewild de illusie uiteenspatte dat alles op zee gebeurde.

Daarna wilde hij Just Fancy opnemen van de Ro-d-ys op 28, Pictures of Lily van The Who op 22, Paper Sun van Traffic op 18, All you need is love van de Beatles op 2 en A whither shade of pale van Procol Harum op 1. Hij wist niet of hij zoveel geduld had, maar voorlopig ging het nog goed. Hij hield erg van muziek zat vaak bij de radio. Van jongs af aan al, toen hij nog luisterde naar Kleutertje Luister en Ernst-Jan en Snabbeltje. Later kwamen daar de hoorspelen van De jeugd vliegt uit van Jan de Vries bij over Maartje de Wit, die het geluk zoekt. Maar muziek ging ver boven hoorspelen uit en niet veel later dan deze bandopnamen kocht hij zijn eerste eigen platenspeler. Zijn eerste single was See my Friend van de Kinks en zijn eerste elpee was Mega’s Mechanic van de Mega’s, een destijds populaire Rotterdamse band. Hij kocht juist deze plaat omdat hij f 6,95 kostte en de rest f 19,95, maar daarna kamen al snel de platen van de Golden Earrings, de Rolling Stones natuurlijk en Led Zeppelin, die hij eindeloos alleen op zijn kamer draaide, want er was verder niemand die ernaar wilde luisteren.

Dat was wel anders met de Mattheus Passion, die op Palmpasen op de radio kwam en waar ze zo goed en zo kwaad als het ging naar luisterden, want ze moesten ’s middags ook op tijd naar de kerk. Hij hield van die muziek, maar ook van het ritme dat muziek en de kerk in zijn leven bracht. Altijd op zaterdagmiddag naar de Top 40 luisteren, ’s avonds naar de jeugdvereniging Koningskinderen in de zaaltjes van Pro Salute, op zondag om half tien en half vijf naar de kerk en op dinsdag naar de catechisatie van dominee Drost met zijn kale hoofd en zijn grote handen. Dat ritme, gevoegd bij de schier eindeloze schooldagen, bepaalde zijn leven. En het was het muziek waaraan hij zich tussen alle gewonigheid kon optrekken.

Hij zette de radio uit en bracht de bandrecorder weer terug naar de koude voorkamer. De Beatles en Procol Harum moesten nog maar even wachten. Hij had er weer een mooie verzameling bij en volgende week kon het ook nog. Bovendien besteedde hij veel aandacht aan het opnemen van nummers, maar draaide hij de band zelden af. Dat zou altijd zo blijven. Het liefst draaide hij zijn eigen platen en bovendien raakte de bandrecorder in de loop van de tijd steeds verder uit beeld en verdween net als alle beelden in de mistige kaken van de gulzige tijd.

Ate Vegter, 10 januari 2023

lees ook:

456 Zingen

Advertentie