2814 Met het hoofd op tafel

Ik heb zondag al direct na de opname een stukje geschreven over mijn avonturen bij omroep Max, maar de redactie heeft mij gevraagd dat weer offline te halen, omdat ze niet willen dat mijn roem voortijdig uitlekt. Dat heb ik gedaan, waarbij het mij opviel dat het veel meer werk is om een stukje ongedaan te maken dan om ze te schrijven, ook omdat ik ze in nogal wat verschillende groepen publiceer.

Maar goed, nu alles out in the open is zal ik er nog één keer op terugkomen om het daarna voorgoed te voegen bij mijn kleurrijke verleden. Het was een totale verschrikking, die wel erg leuk was om te doen. Het viel mij mee om het terug te zien. Meestal hoor je daar enge verhalen over, maar ik vond mezelf wel grappig om te zien met die kale, dikke kop van de chemo en de prednison. En gezien de mist waar de antwoorden door omringd werden speelde de hoe heet het ook al weer, ja, de narcose van een paar dagen daarvoor mij ook nog behoorlijk parten. Ik wil mij daar niet achter verschuilen, die vriendelijke mevrouw had haar kennis veel beter op orde dan ik, maar het is wel goed om vast te stellen hoe het met mij gaat en waar ik sta. Strategisch ontbrak er ook het inzicht om op tijd te passen, waar Herman zich na afloop nog over verwonderde.

Anyway, dat was allemaal nog niet zo erg. Het allerergste vond ik zelf dat je dan opstaat en Mylou ongenadig je naam uitveegt, alsof je nooit hebt bestaan. Dat is iets om goed over na de denken, dat die dag voor ieder van ons komt. Fokko wil zich er niet mee bezig houden, maar ooit zal ook jouw naam uitgeveegd worden als een vergeten notitie in de geschiedenis. Voor die tijd leven wij er maar een beetje op los, maar verschillig, zoals Dylan Thomas.

Ate Vegter, 9 februari 2023

https://atevegter.wordpress.com/2023/02/09/2813-met-het-mes-op-tafel/

Do not go gentle into that good night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Dylan Thomas (1914-1953)

Advertentie