Na een slome zaterdag volgt een spetterende avond in de Stopera met de voorstelling Perle Noire: Meditations for Josephine. We zijn er met ons uitclubje en dat is altijd gezellig. Ik heb van tevoren alleen gehoord dat zangeres Julia Bullock een prachtige stem heeft. Wanneer we binnenkomen staat het podium vol met indrukwekkende apparatuur: een gigantisch drumstel, een vleugel, een gitaar, een viool, een fluit, een fagot en een saxofoon als ik het goed heb, instrumenten die ik met zowel klassieke als popmuziek associeer dus het kan nog alle kanten op en dat gaat het ook.
Het verhaal gaat over Josephine Baker, waarvan ik niet veel meer weet dan dat ze zwart is en zingt en iets heeft met Amerika en Frankrijk. Al die elementen komen in de voorstelling samen. Een complex leven van een verzetsheld en burgerrechtenactivist in twee landen, die zich afvraagt waarom ze niet wit is en hoe lang haar ellende en strijd nog zal duren.
Normaal gesproken hou ik niet van mensen die klagen, maar dit wordt nogal uitbundig vormgegeven, zodat de vorm de inhoud vanaf de eerste minuut overheerst. Het wordt geen gemakkelijke avond. De muziek is modern, atonaal en keihard. Mijn telefoon waarschuwt mij een paar keer dat ik me in een zeer luide omgeving bevind. Met name de drummer/pianist geeft hem flink van katoen, harder dan Led Zeppelin.
Hierdoor kan ik mij goed inleven in het thema van Josephine: hoe lang zal mijn ellende en strijd nog duren? Ik kijk op de momenten dat mijn. oren het meest geteisterd worden op mijn klokje. De tijd vordert gelukkig gestaag. Toch is het goed dat ik midden in de rij zit en niet op het hoekje anders was ik de zaal al na een kwartier ontvlucht en had ik dit meditatieve spektakel niet helemaal kunnen uitbeleven.
Gelukkig komt aan alles een eind en zo rij ik in alle rust weer naar huis, met alleen het kalmerende geluid van de motor van de Volvo 240 op de achtergrond.
Ate Vegter, 13 maart 2023
ate vegter 