De levenden dat zijn wij. De overlevenden van de oorlog en wij die na de oorlog geboren zijn. Ik ben van 1953. De oorlog was nog maar acht jaar geleden. Wanneer ik nu geboren zou zijn, dan was de oorlog begonnen in 2011 en afgelopen in 2016. Heel kort geleden dus. De hele oorlog zou binnen ons huwelijk vallen en Piep zou nog van voor de oorlog zijn. Het is onvoorstelbaar hoe dichtbij dat in die tijd was.
Wij groeiden op in een tijd van soberheid. Ons vermaak was dat we op zondag naar de kerk gingen, met een bijbel, twee dubbeltjes en een stuiver voor de collectes en een Kingpepermunt voor tijdens de preek. Mijn vader haalde nog wel eens een dominee op voor de dienst en mijn moeder liep dan met de hele kinderschaar naar de kerk. We deden alles lopend. Fietsen kwamen pas later. Wij hadden geen schermen en geen tv. We speelden met autootjes en onze zussen speelden met poppen. Mijn moeder was aan de was of zat achter de naaimachine. Mijn vader was aan het werk. Altijd een wit overhemd aan. Mijn moeder streek die overhemden en zijn pakken.
Wel was er de radio, met de Radionieuwsdienst, verzorgd door het ANP, met de waterhoogten, Grave beneden de sluis, plus twee, met de ochtendgymnastiek met Ab Goubitz en aan de vleugel Arie Snoek.: Goedemorgen luisteraars, staat u allen klaar? In De Stem des Volks werd gezongen. Mijn moeder zong altijd mee en leerde zo ook het Socialistisch Strijdlied zingen. Dan was er Moeders Wil is Wet, met Mia Smelt, de eerste lesbische radio-presentatrice, wat niemand in die tijd wist, maar waardoor haar programma wel heel emancipatoir was. Ze praatte over alles en schuwde geen onderwerp. De hele ochtendradio was afgestemd op de thuiswerkende vrouw en mijn moeder genoot er met volle teugen van.
’s Avonds waren er de hoorspelen: Maartje zoekt het geluk, De jeugd vliegt uit en Paul Vlaanderen, met altijd Nel Snel en regie Wim Paauw. Ik kan mij niets herinneren van De bonte dinsdagavondtrein. Ik denk dat wij daar niet naar luisterden. Wel naar Wim Kan. En dat waren dan alleen nog maar de jaren vijftig. Toen moesten de jaren zestig nog beginnen met haar muziek op Radio Veronica, haar vrijheid en haar seksuele revolutie, net op het moment dat wij in de puberteit raakten.
Ate Vegter, 5 mei 2024
ate vegter 