Dit zijn de roze klavertjes van mijn moeder. Toen wij allemaal nog leefden en bij elkaar waren stonden ze in de achtertuin mooi te wezen. En op de vensterbank in de achterkamer stonden ook altijd een paar potjes als back-up, al kende mijn moeder dat woord niet. Mocht de winter te streng zijn voor de buitenboel, dan begon ze even zo vrolijk de volgende lente met de overlevers van de vensterbank, waar ze naast de platenspeler stonden, dus ik kende ze heel goed. Mijn moeder had ze weer van haar moeder uit Kornhorn meegenomen, maar verder gaat mijn historische kennis niet.
Toen mijn vader overleed en mijn moeder verhuisde naar een kleinere seniorenwoning, kreeg ze gelukkig een woning op de begane grond, met een tuintje, waar ze hetzelfde roze-klavertjesregime aanhield. Inmiddels had ik zelf al een behoorlijk grote bos van haar gekregen, met de uitdrukkelijke waarschuwing dat ze wel de winter moesten overleven en dat ik ook een potje binnen moest houden voor het geval dat. Gelukkig werden de winters steeds milder en mijn opdracht steeds gemakkelijker, zoals je kunt zien op de foto.
Toen mijn moeder overleed wilden de andere kinderen ook roze klavertjes, want niemand kon zich een betere herinnering aan haar voorstellen en zo stonden ze ook op de rouwkaart, wat ik heel mooi vond, al weet ik niet wie dat bedacht heeft. Ik weet niet precies wie nu nog allemaal klavertjes van haar in de tuin heeft staan. Ik dacht iedereen, behalve Marja, maar Zuid-Afrika is natuurlijk ook ver weg voor dat soort akkefietjes, maar misschien vergis ik mij. Dan hoor ik het graag. Als tegenhanger hebben we in de keuken een nageschilderde Tuin van Monet in Giverny, ook roze zoals je ziet en we hoeven het niet binnen te zetten in de winter, want daar hangt-ie al. Samen uitgekozen, kleurt mooi bij de muur en we genieten er elke dag van, net zo goed als dat ik elke keer dat ik de klavertjes in de tuin zie staan, aan mijn moeder denk.
Ate Vegter, 19 mei 2024
ate vegter 