– Het is een meisje, zei de verpleegster.
De man in de gang keek op, klopte zijn pijp uit in de asbak en liep met haar mee.
– Hoe heet ze? vroeg de verpleegster vriendelijk.
De man keek haar even aan, maar zei niets. Ze liepen de verloskamer binnen. Hij keek eerst naar buiten naar de hoge luchten, toen richtte hij zich op zijn vrouw, die in bed lag met hun jongste dochter op de borst. Ze keken elkaar aan.
– Joukje zal ze heten, zei hij toen. Iedereen knikte instemmend. Joukje, dat is een prachtige naam.
Zo begint de geschiedenis van mijn moeder, Joukje Meter, geboren 5 februari 1917, vandaag precies honderd jaar geleden. Ze was de derde Joukje die in dit gezin geboren werd. De andere twee waren kort na de geboorte overleden. Het gezin bestond op dat moment uit de twee ouders Wobbe en Baukje, en drie kinderen, Ate, Betsie en Joukje. In 1925 werd de jongste zoon geboren, Onne. Hij overleed in 1942 op 16-jarige leeftijd in het Diaconessenhuis in Groningen.
De vier kinderen waren vernoemd naar de grootouders, zoals toen gebruikelijk was. In 1970 en ’71 overleden de ouders, mijn opoe en opa. Uit de erfenis die toen vrij kwam kregen wij de televisie, de Daf, waarmee Bram en ik in hoog tempo door Rotterdam scheurden op weg naar de Daniel den Hoed Kliniek, waar mijn moeder toen lag, en de fiets van oom Onne, die nadat hij jarenlang in de schuur had gestaan in mijn handen een nieuw leven kreeg. Ik moest er heel zuinig op zijn van mijn moeder, want hij was van haar broer. Zijn naam sprak ze maar zelden uit. Het laat zich raden dat mijn grootouders bezorgd waren over de levenskansen van deze derde Joukje en het zou hen dan ook tot grote vreugde geweest zijn, wanneer zijn geweten hadden dat deze kleine meid de lieve leeftijd van maar liefst 92 jaar mocht bereiken. In januari 2010 overleed mijn moeder, bijna 93 jaar, oud en der dagen zat. Op 5 augustus 2008, toen zij op de dag af 91½ jaar oud was, werd onze Sofieke geboren. Dat verbindt mijn moeder en mijn dochter op een bijzondere manier aan elkaar. Op mijn moeders verjaardag, 5 februari, die net als dit jaar altijd op zondag valt, gingen we altijd schaatsen op de singel en op de Bergse Plassen in Rotterdam. Er lag altijd ijs op 5 februari. Ik weet het zeker, want ik kan het mij nog herinneren als de dag van gisteren.
Ate Vegter, 5 februai 2017
ate vegter 