Zondagavond met het uit-clubje naar de Stadsschouwburg geweest, naar een dansproductie van de Israëlische Ohad Naharin, The Hole. Ik ben vroeg en heb zo even tijd om door de stad te lopen. Ze ligt er na de winter als vernieuwd bij, fris en helder, als iemand die naar de kapper is geweest.
De voorstelling is in de Rabozaal, schuin boven de Melkweg. Als je er buiten onderdoor loopt is het feest eigenlijk al begonnen. Het duurt even voor we binnenkomen, want we hebben de kaartjes op de telefoon en de ouvreur ziet liever echte kaartjes die we dan maar gaan halen bij de kassa. Dan mogen we naar binnen, waar we nog lang moeten wachten. De Rabozaal heeft normaal gesproken een filmzaalopstelling met rode pluchen stoelen. Dat is nu allemaal weg. De zaal is ontruimd en in het midden is een groot, achthoekig podium geplaatst, waar wij op klapstoeltjes omheen zitten. Achter ons een smalle omloop waarop ook gedanst kan worden. Zo zitten we tussen de dansers in. De vrouwen dansen op het podium en de mannen achter ons tegen de muur. Er is ook een tweede voorstelling waarbij de mannen- en vrouwenrollen omgedraaid zijn. Sommige bezoekers gaan naar beide voorstellingen, maar wij doen dat niet. Het is genoeg om het je te kunnen voorstellen.
Boven het podium hangt een hekwerk, waardoor het moet lijken alsof we met z’n allen in de put zitten, The Hole. Het is een spannende dansvoorstelling, met heftige muziek, van vette house tot verstilde klassieke muziek en veel daar tussenin. Omdat de man-vrouwrollen zo strak verdeeld zijn levert dat ook veel aangename spanning op. Plotseling zie ik de mannen boven op het hekwerk liggen als vissen op de barbecue. Ze kruipen stil over de ijzeren spijlen. Dan zakken ze naar beneden en hangen aan het hek. Tot er één loslaat. Hij gaat op de achthoek met een vrouw dansen. De andere mannen klimmen weer terug naar boven. Het moet ongelofelijk veel kracht kosten. Mannen en vrouwen zien er sterk en getraind uit.
Ze ontroeren ook. Het is zo’n heftige voorstelling dat ik een paar keer de neiging voel opkomen hier iedereen naar toe te willen sturen. Dat valt buiten mijn boekje, maar het gevoel iets heel bijzonders te zien, wat mij sterk maakt en ontzag inboezemt is er niet minder om.
Ate Vegter, 13 maart 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 