We zitten nu een week in de thuissituatie. Piep heeft van de werkkamer een school gemaakt en Lief van de keuken een kantoor. Zo schuift alles in elkaar in een ruimte die wij oorspronkelijk alleen voor wonen bestemd hadden. We hebben het ritme verrassend makkelijk te pakken gekregen, geholpen door school die de gebruikelijke digitale ondersteuning tot hoofdlijn van het onderwijs heeft ontwikkeld. Huiswerk is thuiswerk geworden. Ook het werkoverleg gaat anders, maar toch gewoon door – via Zoom.
Woensdag belde mijn pianoleraar met de aankondiging dat ook hij zijn lessen digitaal gaat aanbieden. Een kleine tegenvaller, want ik had de gedachte al omarmd dat ik voorlopig even niet hoefde te spelen, maar ik waardeer zijn inzet voor de muzikale ontwikkeling van zijn leerlingen en misschien moet ik zelf ook wat meer speeldiscipline opbrengen.
Zo slaat iedereen zich er zo goed mogelijk doorheen. Het is niet anders dan dat de een harder geraakt wordt dan de ander. Daarom is het vanzelfsprekend dat we elkaar helpen waar het kan.
Op mijn dagelijkse wandeling door Monnickendam ontwijk ik de andere wandelaars zorgvuldig. Het afstand houden is wederzijds. Onze persoonlijke zone is veel groter geworden. Ook in de supermarkt houden we nu meer afstand. Het is bizar, maar wanneer ik op tv in een film van voor de crisis mensen elkaar hartelijk zie begroeten en omhelzen, voel ik nu al een natuurlijke afweer: Doe dat nu toch niet! Zo is de nieuwe werkelijkheid gewoon aan het worden.
De restaurants in de stad zijn gesloten maar overal zie je eigen oplossingen: You can’t eat in, but you can take out. Vanaf heden alleen open voor afhaalgasten. Mooi woord vind ik dat, afhaalgasten: die gozer, dat is echt zo’n afhaalgast, weet je wel. Maar even serieus, het is een goede zaak om in de komende tijd wat meer thuis uit eten te gaan: zondag patat, maandag pizza, vrijdag chinees, lekkere broodjes voor tussendoor. Zo kom je toch nog een beetje buiten de deur en je steunt de horeca.
Ate Vegter, 21 maart 2020 Lente!
ate vegter 