1939 De zeven van Apeldoorn – 1

Ik ben al enige tijd op zoek naar een andere auto en opeens heb ik hem gevonden, aan de Zwolseweg in Apeldoorn. Ik rijd er heen met weemoed en verlangen want ik heb zes jaar gewoond aan de Zwolseweg in Apeldoorn, van mijn tweede tot mijn achtste. Maar mijn oude Zwolseweg heet nu Koninginnelaan en is niet de Zwolse weg van nu. En er is ook nog een Oude Zwolseweg, maar dat is niet de oude Zwolseweg.

Het is een prachtige Volvo XC70 die alle wensen vervult en ik maak met plezier een proefrit. De wagen stuurt als vanzelf naar mijn oude huis. Ik hoef amper iets te doen. Ik rij voorlangs het huis en parkeer in de Prins Mauritslaan. Wat een heerlijke buurt om te wonen: Bas Bakkerlaan, Frisolaan, Langeweg, Kerschoten, Gertie Hamer, Olga Paping, o, in hun winkel zit nu de Stella fietsenwinkel, wat bizar, Jetje Molenmaker, Katja Veld, van al mijn broers en zussen weet ik wel een vriendje of vriendinnetje. Ze komen graag bij ons, rijden over het grindpad en zetten de fiets tegen ons huis. Soms ga ik stiekem op hun fiets een blokje om, terwijl zij binnen aan het spelen zijn. Niemand zet de fiets op slot.

Ik loop van de auto naar het huis, zie dat er vlak voor het huis een parkeerplek is en wil de Volvo daar nog neerzetten, maar het huis trekt mij naar zich toe het grindpad op. Ik luister naar het knerpende grind, oermoeder van alle geluiden. Ik loop terug naar de stoep en schop de steentjes die daar liggen terug het grind op, zoals ik mijn moeder vaak heb zien doen, als ze op zaterdag het grind harkt, terwijl ik uit verveling mijn hand langs de spijlen van het hek laat gaan, wat een donker geluid geeft. Dan is het genoeg, ik kan wel weer weg. Ik buk en grijp een handje grind. Ik laat het ongezien in mijn broekzak glijden. 

Wordt vervolgd

Ate Vegter, 18 oktober 2020

www.atevegter.wordpress.com