Zoals jullie weten zit ik met een paar oud-collega’s van AFS uit de jaren tachtig al jaren in een uitclubje. We gaan naar ballet, toneel, cabaret of iets anders wat we leuk vinden. Het heeft in de coronajaren op z’n gat gelegen maar nu is er weer sprake van langzaam herstel, zoals dat soms gaat in het leven.
Afgelopen zondag kregen we een berichtje: ‘Het lijkt met leuk om weer eens naar een toneelvoorstelling te gaan. Op maandag 7 en dinsdag 8 november speelt het Nationale Theater het toneelstuk De Jaren in de Stadsschouwburg (ITA). Vijf actrices spelen het leven van één vrouw. Wie gaat er mee en op welke dag?’ Er ontstaat een gesprek over welke dag en zo komen we uiteindelijk uit op maandag en iedereen gaat mee. Ook stuurt iemand nog een link van het stuk door: De nieuwste voorstelling van Eline Arbo, naar de Europese bestseller van Annie Ernaux, met een all-female topcast bestaande uit Hannah Hoekstra, Nettie Blanken, Tamar van der Dop (die ik nog goed ken van haar eerste voorstellingen in het Theater in het Amsterdamse Bos, ook al weer jaren geleden), Mariana Aparicio en June Yanez.
Ik lees het vluchtig door en vergeet het kennelijk ook weer. Alleen het thema blijft hangen: ‘Alle beelden zullen verdwijnen. Met de dood wist alles in één seconde uit en dus moeten we iets redden van de tijd waar we nooit meer zullen zijn.’ Mooier kun je de teloorgang van de tijd en het leven bijna niet omschrijven. Elke dag, elk moment is voorbij en vervliegt in het nu als ether uit een doekje. Het spreekt mij zeer aan want Voorbij is ook een van de favoriete thema’s uit mijn eigen werk, als ik mijn stukjes zo mag noemen en als ik begraven zou worden dan zou ik dat ook als grafschrift kiezen: voorbij, maar op een urn kan het natuurlijk ook.
Afijn, alles valt door de dagen in het verleden en dat was het begin van de week. Woensdag hoor ik dat bekend geworden is wie de Nobelprijs voor de literatuur gewonnen heeft. Het is de Franse schrijfster Annie Ernaux. Ik ben teleurgesteld dat ik haar niet ken, maar even later vertellen ze iets over haar werk en bij het horen van De Jaren en het verhaal daarvan schiet ik overeind! Ik blader terug in mij Whatsapp en zie dat het dezelfde Annie is. Ik ken haar wel! Al vier dagen! Dat vind ik leuk. Ik pak mijn Kobo e-reader en bestel het e-book van De Jaren. In één mensenleven trekt de geschiedenis voorbij. Dat wil ik wel lezen. En dan straks ook nog het toneelstuk. Het kan niet op. Voorbij.
Ate Vegter, 7 oktober 2022
ate vegter 