De zon zindert aan de hemel en de dag zucht in zijn voegen. Dat heeft te maken met branden, het is de tijd die je doorbrengt op het moment dat de zon jouw kant van de aarde koestert en beschijnt, ook als het bewolkt is. Ik heb nog wel wat voegen staan, die ik later op de dag zal opstoken.
Het is een lange dag, misschien nog niet de langste, maar ik ben er vroeg aan begonnen. Om vijf uur zit ik al klaar aan de keukentafel met een verhaaltje om voor te lezen zodra de radio belt. Maar dat loopt nog even anders, want voordat ik mag voorlezen moet ik eerst nog een babbeltje maken met Mischa en Jacob. Ik zeg moet, want er is weinig waar ik een grotere hekel aan heb dan een babbeltje maken.
Op diezelfde manier hou ik ook niet van recepties en ook niet van pauze in een dagprogramma. Na de pauze gaan we verder. Ja, even plassen, dat is prima natuurlijk en een kop koffie halen, ook goed, maar daarna hup, verder. Nee, we hebben een kwartier pauze en je zult met iedereen praten die je tegenkomt, want wat is er nou leuker dan kennismaken met nieuwe mensen?
Een keer stop zeggen. Dat is veel beter. Niet nog meer mensen, niet meer vragen wie is die jongen naast dat meisje met dat witte blousje, ken jij die vrouw die zich zo nodig aan iedereen moest voorstellen? Ja, zo ken je iedereen wel heel snel.
Nee, beter is een beetje ongeïnteresseerd tegen de muur hangen en vanuit de pits iedereen een beetje observeren en kijken wat er gebeurt zonder aan het gebeuren deel te nemen. Laf misschien, maar waarom eigenlijk? Is het niet laffer om al die sociale verplichtingen maar zonder slag of stoot op je tedere schoudertjes te nemen?
De vraag stellen is haar beantwoorden en beide verstoren ze het momentum van rust en stilte. Heeft er ooit wel eens iemand een zinnige vraag gesteld? Denk daar maar eens over na. Dan merk ik dat de dag ook voor mij te lang begint te worden en val ik vlak voor het eten in slaap.
Ate Vegter, 8 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 