1646 Zachter

Het is de eerste dag van het jaar zonder afspraken. Het regent een beetje en het waait wat. Als je naar buiten kijkt zie je achter bedruppeld glas een witte lucht boven een groene tuin met gras, lichtjes, een schutting, stoelen en een boot. Verderop huizen. Daarachter de rotonde naar de Deen. Fijn weer om boodschappen te doen. Even naar de sportschool kan ook. Of binnen blijven met een boek. Een dag vol mogelijkheden. Het weer is zachter dan ooit.

Gisteren was ik bij Beter Horen. Ik kan je vertellen dat ouder worden echt een ramp is, alles valt langzaam uit en als je pech hebt maak je dat nog niet eens mee ook. Het was gezellig bij Beter Horen. Ik kreeg koffie en mocht wel twee keer naar de wc. Tussendoor moest ik rijtjes woorden nazeggen en op knopjes drukken wanneer ik piepjes hoorde. Daarna zouden we even de apparaatjes passen, die natuurlijk eerst nog gekalibreerd moesten worden en aangepast aan mijn gehoorverlies.

Het was nog een heel gepruts om ze goed in de gehoorgang achter de bocht te krijgen, maar er ging een wereld voor mij open. Al dat geknisper had ik wel degelijk gemist, realiseerde ik mij nu. Ik wilde al bijna weer opstappen, maar we waren pas net begonnen. Nu moest alles getest met de apparaatjes in, zoals Nina ze liefkozend noemen. Ik dacht aan Nina Wind, waarvan ik vroeger als jongen zangles had gehad. Die zou ook blij zijn met mijn verbeterde gehoor.

Na twee keer hetzelfde circus was ik klaar. Nu kwam het onderhoud. Ik kreeg een immense hoeveelheid tekst en spullen mee om de krengen in goede staat te houden. Kijk, zo’n ding in je oor, daar kwam ik voor, daar zal je mij niet over horen, maar flesjes en doekjes en tabletten en droogdoosjes (echt), daar was ik niet op voorbereid. Het zou een dagelijks ritueel worden, werd mij ingewreven.

Toch moest het ergste nog komen. Toen ik alles begreep en de oortjes droeg als een man, kwam er een rode tas uit de kast met daarop in reusachtige letters BETER HOREN. Daar pakte Nina alles in en daar moest ik mee naar buiten. Ik groette iedereen vriendelijk en haastte mij naar de deur. Ik sloot deur achter mij en keek om mij heen. Er waren weinig mensen op straat. Ik voelde een dieprode schaamte opkomen en spurtte naar mijn rode Volvo 240. Het was niet de kleur maar de tekst waar ik niet mee gezien wilde worden, begreep ik al hollend.

Het aansluiten van een speciaal kastje voor de tv vergde die middag nog stalen zenuwen, maar ik moet zeggen, televisie horen ging veel beter en toen ik de hoortoestellen ’s avonds uitdeed, klonk de wereld zachter dan ooit, op deze prachtige dag. Dat was fijn.

Ate Vegter, 3 januari 2020