2253 Martin Groenewegen 1951 – 2021

Ergens in Rotterdam, tussen het Weena en de West-Kruiskade is de Drievriendenstraat. Bijna niemand weet hem te vinden en wat ook niemand weet is dat deze straat vernoemd is naar Martin Groenewegen, Gerard van Doornik en Bram Vegter. Drie vrienden voor het leven, waarvan Martin nu overleden is.

Martin was een goeie gast, met veel humor. Hij had altijd al een mager koppie met een brede lach. Een lach die klonk als een klok, uitnodigend, hartelijk, joviaal. Een jochie van de straat zou je kunnen denken, als je niet beter wist. Drie straatschoffies zou je kunnen denken, als je niet beter wist, maar Martin en Gerard en Bram kenden elkaar niet van de straat, maar van de kerk. Het waren Koningskinderen, laat dat hier even gezegd zijn, al haalden ze in hun jonge jaren genoeg kattenkwaad uit, ik zal je de verhalen besparen.

Het was een hechte vriendschap. Zo werden ze door het leven ver uit elkaar getrokken, maar steeds was er een moment van samen, samen biljarten, samen bidden, samen geintjes maken en samen lachen. Altijd lachen. Als jongens stonden ze bij ons voor het huis op de oprit, Bram met zijn buikschuiver van de dominee, Martin met zijn Puch en Gerard met zijn razendsnelle Garelli. Die kleine Gerard troefde iedereen af met zijn brommert. Later reden ze auto en ik weet nog dat Martin ooit een keer met zijn auto tegen ons huis opreed, een klein tikkie, een schouderklopje.

Er kwamen vrouwen in hun leven, kinderen en kleinkinderen en opa Martin genoot van de uitspraken van zijn kleinzoon van veertien. Het was mooi om te zien hoe hij, hoe oud en hoe ziek hij ook geworden was, toch nog steeds zo door het leven werd gegrepen en dat ook nu nog die ontwapende lach gemakkelijk in dat magere gezicht kon doorbreken. Een levensgenieter, waar je wat aan had. Een vriend.

Een paar maanden geleden zocht ik hem op. We praatten over vroeger, over het verleden in zwart-wit foto’s, over alles wat zo vanzelfsprekend was en in de fotoalbums van het leven zag je iedereen al langzaam ouder worden. Het leven gaat onverbiddelijk dag voor dag naar het einde, voor iedereen, ook voor Martin en met de tijd ook voor Gerard en Bram en voor jou en voor mij. Het goede leven dat altijd voorbij gaat. Voorbij. Dag Martin. Rust zacht.

Ate Vegter, 8 augustus 2021

Buurmannen:
www.atevegter.wordpress.com/253