Daar zit ik dan eindelijk op locatie. Met een leeg scherm voor me. Ik heb geen idee hoe dit moet. Ik bestel een colaatje en een broodje oude kaas, je moet toch wat bestellen in Café Koosje, tegenover Artis. De ober verontschuldigt zich dat hij alleen Pepsi heeft, maar dat vind ik niet erg. Ik proef toch het verschil niet en er is nu al niks meer aan te doen. Hij denkt toch niet dat ik ergens anders heen ga of dan liever iets anders wil bestellen? Kennelijk zijn er wel mensen die dat doen, anders zou hij het niet zeggen. Piep en Dassie zijn hiernaast aan het tekenen bij Artis Ateliers. IJsberen na-apen en dat soort dingen.
Daar komt mijn bestelling. Een volkoren driehoek met Old Amsterdam en een klein flesje Pepsi met ijsblokjes, een schijfje citroen en een roerstokje. Geen rietje. Is plastic. Mag niet meer. Eten en schrijven is niet te doen samen. Het is de pest voor je toetsenbord en je vingers kunnen het ook niet handelen. Dan maar om en om.
De ober keek wat stug, maar nu komt een vriendelijk meisje met gevouwen handen vragen of het allemaal smaakt, meneer. Daar klaart de dag van op, maar het duurt niet lang want ik heb het nog niet ervaren of er komen buiten het open raam op het terras, maar pal naast mij, drie mensen zitten. Wat heb ik daar een roodgloeiende hekel aan, ik die zo zorgvuldig ruim afstand van anderen bewaar moet nu ongewild meeluisteren met hun onnozele gesprekken. Ik ben echt wel een misantroop, als je het mij vraagt. Gelukkig blijven ze aardig stil, maar halve gesprekken die je net niet helemaal kunt volgen is nog erger. Ik ga mijn broodje aanvallen.
Ik lees op het raam in spiegelschrift de naam: CAFE KOOSJE. Daaronder staat in kleine letters: dochter van Stevens. Ik zoek Café Stevens op in mijn telefoon en vind het op de Nieuwmarkt, met een gelijke belettering op het raam: CAFE STEVENS, maar er staat helaas niet onder: vader van Koosje. Dat is natuurlijk omdat Café Koosje later begonnen is en Stevens een goede naam had.
Het is niet druk op deze zaterdag, maar er is toch veel meer te zien dan op willekeurig welke dag op Niesenoort in Monnickendam. Misschien moet ik wat vaker dit soort uitstapjes maken en niet alleen als het nodig is voor de kinderen. Ik begin er aardigheid in te krijgen. Nu schuift ook aan de andere kant een stel aan. Mijn aura krimpt van schrik, maar ik laat me niet wegjagen. De tekenles is nog niet voorbij. Ook achter mij gaat een stel zitten. Ze wimpelen de ober af met one moment please en brabbelen dan weer verder in een onverstaanbare Slavische taal. Even later bestellen ze koffie, een croissant en een tosti. Ik heb er niks mee te maken, maar zit er toch middenin. Ik moet nu drie gesprekken bijhouden. Tegenover mij blijkt dat Willemijn niet kan, naast mij was Lieke er ook en de vader van Jenny. Aan de tafel van Willemijn wordt nu heftig gezoend tussen twee meisjes, vrouwen moet ik zeggen, dertigers denk ik, nee, twintigers, meisjes toch. Ongelofelijk dat dat allemaal kan zonder regisseur. Het hele leven loopt hier op rolletjes. Ik kan het script gewoon meeschrijven.
Buiten staan drie mannen te praten op de zebra die nu van de sokken worden gereden door een boze vrouw op de fiets: ‘Hallo! Hallo!’ Ze lachen erom. Een meisje aan het tafeltje buiten vindt het maar eikels. Zo grijpt alles hier in elkaar. ‘Je bent gewoon niet aardig,’ zegt ze even later tegen wat gezien de verstrengelde handen haar vriend lijkt. Het gaat over zijn gedrag tegenover een goede vriend, die hier voor de goede orde niet bij zit. Plotseling heeft ze bloed aan haar handen. Niemand weet waar het vandaan komt. Ze veegt het af aan een servetje. Niets aan de hand. Dan gaat ze op een andere stoel zitten, met beter zicht op het kruispunt waar we allemaal naar kijken. Haar tas van LV houdt ze angstvallig op schoot.
De ober lacht vriendelijk wanneer ik even later afreken en vertrek. Ze kunnen nog heel goed personeel gebruiken, hard werken, flexibel, maar vooral gezellig, net als alle andere horecazaken hier op de Plantage Kerklaan. De tekenles is voorbij. Ik loop naar het Artisplein, waar even later de kinderen aan komen lopen. Dan gaan we weer terug naar Monnickendam.
Ate Vegter, 13 september 2021
Was het maar altijd zaterdag:
www.atevegter.wordpress.com/290
ate vegter 