Dinsdag kreeg Piep nieuw gips. We rijden naar het BovenIJ ziekenhuis, dat veilige en kwalitatief goede medisch-specialistische zorg levert aan de inwoners van de regio en waar we gastvrij worden ontvangen en met persoonlijke aandacht worden behandeld, lees ik per ongeluk op de website. We moeten meer dan een half uur wachten en dan is Piep aan de beurt.
Het oude gips, dat tot over de elleboog gaat, wordt onder vriendelijke woorden losgezaagd. De zaag maakt korte metten met het gips, maar je voelt hem vreemd genoeg nauwelijks op je arm. Dat kriebelt alleen een beetje weet ik, want de vorige keer mocht ik ook even ervaren hoe dat is. Piep trekt wat wit weg en gaat bijna onderuit. Ze krijgt een stroopwafel en dan leggen we haar op het bed. Dat gaat beter. Nu gaat het nieuwe gips erom. Piep heeft dezelfde kleur gekozen, blauw. Even later mag ze in de hal een knuffel uitkiezen. Dan breng ik haar naar school.
Op de terugweg loop ik langs de Nimo voor een pakje voor Lief en langs het Weeshuis voor onze Valentijns appeltaart, die ik gisteren besteld heb. Hij smaakt overheerlijk, maar zelf gebruik ik volgens moeders recept iets meer rozijnen en kaneel. Zo hangt het hele leven samen aan een grote vishengel. Nu het voorjaar nadert komt ook dat ritueel weer in het pakket. Ik moet dan eerst wel even langs de dierenwinkel, want de oude hengel heeft de winter niet overleefd, maar nog niet vandaag. Er komt nog storm.
’s Middags haal ik Piep van school en breng ik haar naar de boerderij in Overleek, waar ze Malou helpt bij het verzorgen van de paarden. Bij thuiskomst tref ik Lilly aan in de deksel van de doos van de appeltaart. Ik laat haar ook een stukje proeven, maar ze heeft genoeg aan de deksel. Vandaag gaat Piep weer gewoon met de bus naar school. Nog twee weken, dan mag ook dit laatste gips eraf. Hoera! Fijne dag!
Ate IJ. Vegter, 16 februari 2022
ate vegter 