2640 We zijn weer thuis

Het gaat om de beweging. Elke dag op dezelfde plek geeft roestvorming en verkalking. Beweging is de ziel van de levenslust. En levenslust is de motor van de beweging. Gisteren genieten we nog volop van het Blauwe Meertje, waarin ik zelfs nog gezwommen heb. Nou ja, volop, Het is een end lopen van de auto naar het strandje en we moeten vier euro per soon entree betalen. Dan heb je zand tussen je tenen en is het strand zo hard als een vlakke helling, maar goed. Ik heb wel een paar keer lekker gezwommen en de meiden hebben vrolijk in het water gespeeld. Ik denk dat ze dat ook wel leuk vinden, maar je weet het tegenwoordig niet, want wanneer ik wat vraag krijg ik nog al eens een donkere blik die mij zonder woorden zegt, papa, hoe kun je zoiets doms zeggen, je kunt beter je mond houden en autorijden. Maar goed, dat is des pubers, een woord wat ik helemaal niet in haar bijzijn mag gebruiken.

Na het Blauwe Meertje rijden we terug naar de Camping, waar we alles inpakken en op orde brengen. Zo’n vakantiecombinatie heeft een duidelijke en precieze inrichting en inmiddels snap ik ook een klein beetje hoe dat werkt. Ik lever mijn vaste, afgesproken bijdrage aan de werkzaamheden. Ik doe dan de piskoffer, de vuilwatertank, het afval, het gas en de elektrische tijd. De bepakking laat ik geheel over aan Lief. Het afbreken en opvouwen van de luifel doen we samen.

We koppelen aan en manoeuvreren de klassieke Volvo met dito caravan voorzichtig over het kampeerterrein. Ik reken nog de ijsjes af en dan laten we ons uitzwaaien door Truus. De rest van de familie is op stap of strekt net even de benen. Halverwege de thuisreis zoeken we dan naar de grote bogen van de M en daar nuttigen we iets vroeger dan anders de avondmaaltijd. De meiden zijn er gek op en juichen altijd als we bij M eten en ik moet zeggen dat ik zelf ook erg kan genieten van ze aangenaam weerstandsloze structuren van vlees en deeg. En een milkshake banaan brengt mij nog altijd gemakkelijk terug naar de dagen van tante Lien op het Bergpolderplein in Rotterdam. Tante Lien heeft puntjes van tien, zeiden wij vroeger. Nog een klein stukje sturen en dan zijn we weer thuis. Hè, hè, eindelijk thuis!

Ate Vegter, 24 augustus 2022