2836 Johannes Vermeer

In de jaren zeventig ging ik met mijn vriend Jaap naar een tentoonstelling van Vermeer. Als souvenir kochten we allebei een grote poster van het beroemde Gezicht op Delft. Deze poster heeft jarenlang op mijn jongenskamer in Rotterdam gehangen. Het eerste wat mij opvalt bij het bezoek gisteren aan Vermeer in het Rijks is dat het Gezicht op Delft in het echt veel kleiner is dan mijn poster.

Die Vermeer kan natuurlijk wel schilderen. Het lijkt wel of er achter sommige schilderijen licht brandt. Je weet dat het niet zo is, maar toch. Ook wordt je oog getrokken naar waar Vermeer dat wil, het inschenken van de melk, het doorhalen van de draad door de naald, het lezen van de brief, Vermeer schildert op zijn scherpst waar hij je blik wil hebben.

We zijn via Erwin te gast op een speciale avond voor Philipspersoneel. We hoeven niet lang in de rij te staan en komen binnen in de hal naast de passage. Het is levendig druk, maar goed te doen. Er staat een installatie opgesteld waar je een foto kan laten maken als het melkmeisje. Die kans laten we ons niet ontglippen. We krijgen een kaartje waarmee we tussen 20.00 en 20.15 uur naar binnen mogen. Dan hebben we nog wel tijd om naar de eregalerij te gaan en onze nationale trots de Nachtwacht in al haar mysterieuze glorie te bewonderen. Buiten in de passage hebben we al naar die vreemde zwarte gleuf in het plafond gekeken waardoor de Nachtwacht snel naar buiten kan worden geloodst in geval van brand of erger.

Rond acht uur lopen we weer alle trappen terug naar de Vermeer-tentoonstelling. We volgen de blauwe lijn. Hier en daar pik ik nog wat op van een Engelstalige tourgids en je kan de verklarende teksten aan de wand geschreven ook goed lezen. De cupido op het schilderij op de achtergrond maakt de brief tot een liefdesbrief. Het schip op zee maakt hem tot een verre vriend. Het draait bij Vermeer om de alledaagse dingen: het huishouden, de muziek, de verre liefde, de stad. Gewone levens in verf gevat.

Ate Vegter, 3 maart 2023

Advertentie